Why did Donnie Darko end like that?

Dat is een super interessante vraag! Donnie Darko is zo’n film die je aan het denken zet, hè? Aan het einde kiest Donnie ervoor om te sterven, omdat hij gelooft dat zijn dood anderen redt. Het lijkt een paradox, maar dat zelfopofferende idee maakt sense als je naar zijn mentale toestand kijkt. Ik vond het echt aangrijpend hoe hij lachte, alsof hij eindelijk zijn rol in het grotere verhaal begreep, een beetje als toen ik op school een ultieme beslissing moest maken die anderen beïnvloedde. Soms voel je gewoon dat je meer kunt bereiken door jezelf op te offeren. Omdat ik zelf ook vaak moet nadenken over hoe mijn keuzes anderen raken, voelde dat voor mij echt heel herkenbaar lid.

Tot nu toe was alles in de film dus een soort droom, en dat stel ik me zo voor dat toen die andere personages begonnen te huilen, ze die bizar gedrag dat ze hadden vertoond pas echt beseften. Het deed me denken aan momenten waarin ik keuzes maakte die anderen pijn deden, maar ik dacht dat ik bezig was met het goede. De film nodigt je uit om na te denken over wat we opofferen voor de mensen van wie we houden. Dat deed ik ook bij een oud project, waar ik zelf alles opzij zette voor een vriend. Maar nu weet ik dat dat niet altijd de juiste keuze is. Dank je wel, Donnie Darko!

De laatste momenten van Donnie waren zo emotioneel geladen. Hij herkenning van de realiteit – dat je soms zelf moet lijden om het grotere goed te dienen, maakte me aan het denken. Zijn lachen was tegelijk triest en bevrijdend, wat heel herkenbaar was voor mij. Het deed me denken aan momenten waarop ik ook moest loslaten voor de mensen om me heen. Het idee dat je je pijn of verdriet voor anderen kunt dragen, raakt je diep. Het is alsof we allemaal wat van Donnie’s zelfopoffering in ons hebben. Het had werkelijk een impact op hoe ik naar mijn relaties kijk, vooral als ik in de knoop zit met moeilijke keuzes.