What did Bye Bye Blackbird mean in Public Enemies?

In ‘Public Enemies’, de woorden ‘Bye bye blackbird’ zijn zo emotioneel geladen, vooral omdat het alles verbindt met Billie Frechette, een van Dillinger’s liefdes. Heel dramatisch, toch? Ze hebben samen gedanst op dat nummer, en dat idee doet het verhaal echt levendig aanvoelen. Het was alsof hij haar met zijn laatste woorden wilde zeggen: ‘Ik ben weg, maar ik denk aan jou’. Maar het grappige is dat hij die woorden, volgens de feitelijke geschiedenis, nooit echt heeft gezegd. Dit toont aan hoe films soms zijn eigen mythes creëren!

Die ‘Bye bye blackbird’ kan ook worden gezien als eenreflectie van Dillinger als een gemarginaliseerde figuur. Hij was niet alleen een crimineel, maar had ook de ervaringen van iemand die zich niet thuis voelde in de wereld. In feite was dat hele idee van zwart zijn of buitenstaander zijn een thema dat door de film heen liep. Hij symboliseerde alle mensen die zich uit hun verband getrokken voelen, net als de zwarte vogels in die verrassende poëzie. Het zette me aan het denken: wie zijn onze moderne ‘blackbirds’ in de samenleving?

Die laatste woorden van Dillinger zijn niet alleen simpel, maar vol betekenis. Het simpele feit dat een lied dat vertegenwoordigt wat je dierbaar is, zo’n belangrijke impact kan hebben, gebruikte ik toen ik in mijn eigen leven afscheid nam van belangrijke mensen. Soms zijn het de kleinste dingetjes die het verschil maken. ‘Bye bye blackbird’ verbindt ons met het idee van loss en verlangen, zelfs als dat niet de letterlijke woorden waren. Het herinnert ons eraan dat we allemaal een verhaal zijn dat gehoord moet worden, hè?

Ik vind het fascinerend hoe een simpele frase als ‘Bye bye blackbird’ zoveel melankolie kan oproepen. Het idee dat dit nummer, dat vroeger zo vrolijk klonk tijdens Dillinger’s dans met Billie, nu verbonden is met zijn dood, dat is een scherpe wending, vind je niet? Het toont de dualiteit van zijn leven. Voor ons kan dat betekenen dat zelfs in ons donkerste uren, er altijd iets of iemand is dat ons hoop kan geven, wat een mooie gedachte is, niet?

We moeten ook niet vergeten dat de film en werkelijkheid niet altijd dezelfde dingen zijn. Dillinger’s vermelding van ‘Bye bye blackbird’ was voor dramatisch effect en dat laat ons zien hoe verhalen soms meer tot de verbeelding spreken dan de werkelijkheid. Het neemt ons mee naar wat zijn leven had kunnen zijn, vol liefde en vreugde, in plaats van alleen de misdaad en de chaos. Het is zo’n krachtige herinnering voor degenen die blijven, die verhalen en herinneringen koesteren. Echt iets om over na te denken!